Na een onstuimige rit vanuit Antigua komen we aan in San Pedro la Laguna. Op zoek naar een hotel lopen we er één binnen: niemand te bekennen. We lopen wat rond en horen dan een ´hola´, vanachter een hek. We moeten de andere ingang hebben. De stem blijkt afkomstig van een meisje, amper 3 turven hoog en de basisschool-leeftijd nog niet ontgroeid, die vandaag blijkbaar de regie heeft over de 2 naast elkaar liggende hotels. Ze loopt voor ons de trap op om ons een kamer te laten zien met uitzicht over het Lago Atítlan. In plaats van een sleutel te gebruiken om de deur open te maken, is ze bezig het slot met een ijzeren staaf te forceren. '¿No tienesel llave?'. Die sleutel heeft ze wel maar die ligt blijkbaar binnen. Het is aan de deur van ´onze´ kamer te zien dat hij niet voor het eerst op deze manier opengemaakt wordt. Ook de deur van onze buurman, die nogal van Afrikaanse trommelmuziek blijkt te houden, toont de nodige sporen van geweld. Als we ons afvragen hoe we in ons beste Spaans aan haar kunnen uitleggen dat dit voor ons een reden is om toch even verder te kijken naar een ander hostel laat het meisje met een voldane blik zien dat ze de deur open heeft gekregen...

Na een dagje San Pedro, dat nog niet zo lang geleden een rustig, authentiek dorpje geweest moet zijn maar nu langzaam door de vele hotels en restaurants opgeslokt wordt, vervolgen we onze reis en gaan we per boot naar de andere kant van het meer, naar San Marcos la Laguna. Een dorpje als SanPedro maardan zonder veel toeristen. De mensen zijn er supervriendelijk en er is een mooi evenwicht tussen locals, toeristen en voormalig toeristen die er zijn blijven wonen.We genieten van het prachtige uitzicht op het Lago Atítlan met z´n omringende vulkanen.

Chichicastenango is onze volgende bestemming. We vinden een geweldige slaapplek bij Manuel en zijn vrouw Lucía. Manuel verwent ons met vers gezette koffie en zelfgebakken bruin brood enontpopt zich ondertussen als een ware reisleider door ons te overladen met informatie over bezienswaardigheden in de stad. ´Chichi´ is een rustig klein stadje met 2 keer per week een enorme toeristische trekpleister: de grote Maya-markt, waar naast de gebruikelijke zaken allerlei verschillende kleden en stoffen in oneindig veel kleuren, motieven en maten te koop zijn. Daarnaast maken we een wandeling naar een in de buurt gelegen heuvel waar we een sjamaan zijn offerritueel zien uitvoeren.

Na een hartelijk afscheid van Manuel en onze rugzakken weer wat voller vertrekken we. We stappen de eerste beste ´collectivo´ indie onsover desteile bergpassennaar een stad 20 km verderop brengt. Aldaar kunnen wemeteen overstappen op de ´chickenbus´ naar Quetzaltenango, en dat ging zosnel dat onze tassen ruim 10 seconden voorsprong op onshadden. De mensen zijn erg behulpzaam en met een beetje spaans en wat ´ge-amigo´ is reizen in dit land over het algemeen gemakkelijk.En inQuetzaltenango (ook wel Xela genoemd)aangekomenophet chaotische busstation, een stukover de markt lopend-de groenten en fruit omzeilend,zaten we het volgende moment alweer in de (stampensvolle maar gezellige) collectivo naarhet hart vande stad.We zijn nietzomaar naar Xela afgereisd maarmet als doelom ons spaans nog wat verder bij te spijkeren.Afgelopen maandag hebben we een leuke taalschool gevonden, dat tevens dienst doet alshostel en kunstgalerie. Dinsdagt/m vrijdag zaten we zodoende van 8.00tot 12.00 u met onze (prive) leraarspaansom tafel.Indeschool/ hostel hangt een heerlijk sfeertje. En niet alleenhet prototype reiziger woont en studeert hier een tijdje. Maar ook bijvoorbeeldeen amerikaans(gepensioneerd) echtpaar kom je hier ´s ochtends bij het ontbijt -alachter destudieboeken-tegen.En een alleen reizendeJapanse mandie amper engels noch spaansspreekt maar waar we in de pauze de grootste lol mee hebben. De jonge eigenaresse die zelf ook in het huis woont, doet dan ook erg haar best zodat iedereen hier een goedetijdheeft. Zondag en maandag gaan we de hoogste berg van Centraal Amerika beklimmen, en waarschijnlijk zetten we onze reisdinsdag voort naar ElSalvador.