Na een rit van 3 uur met verschillende lokale bussen komen we rond 10:00 aan bij het beginpunt van onze trekking: de klim naar de top van de Tajumulco, het hoogste punt van Centraal Amerika op 4220m, kan beginnen. Onze gids, Elmer, blijkt een erg aardige en hulpvaardige kerel. Het begin van de beklimming is vrij steil maar gelukkig kom ik na een uurtje in het ritme en maakt het prachtige uitzicht op de vallei en omringende vulkanen veel goed. In de middag bereiken we de plek waar we onze tent op zetten. We maken een kampvuur want het is gemeen koud. Gelukkig slapen we met z´n drieën in 1 tentje (zonder buitentent!). Na een korte en koude nacht staan we om 4:45 op voor het laatste stuk van de klim. Omdat het volle maan is hebben we geen zaklantaarn nodig en we zien langzaam de kleuren aan de horizon veranderen van zwart naar donkerblauw, blauw, oranje, rood en geel. Een geweldig gezicht, ondanks de kortademigheid, duizeligheid en misselijkheid die door een combinatie van de hoogte, weinig slaap en de inspanning worden veroorzaakt. Eenmaal op de top blijken alle bloed, zweet en tranen meer dan de moeite waard geweest. Het uitzicht is increíble! Een hele rits vulkanen, waarvan een aantal met rookpluimen, toornen deels boven een wolkendek uit, wat meer lijkt op een inmense sneeuwvlakte. Tussen het wolkendek door hebben we uitzicht op de groene berghellingen en de dorpjes in de vallei. Na een stevig ontbijt zetten we de afdaling in, bijna zonder moeite in vergelijking met de klim. Na opnieuw een lange terugtocht in een overvolle ´chickenbus´ en een hartelijk afscheid van Elmer genieten we van onze laatste avond in Xela, voordat we vertrekken naar El Salvador.

El Salvador wordt nog weinig bezocht door de (buitenlandse) toerist. En dat komt met name door zijn slechte imago. Maar wat een prachtig land. En wat een hartelijke mensen. We starten in Ahuachapán, net over de grens met Guatemala. Langs de ´Ruta de las flores´, een bergachtig gebied in het westen van El Salvador, komen we aan in Juayúa. Onderweg kunnen onze ogen de mooie beelden amper verwerken, want de bus knalt met achtbaansnelheid de berg af. Juayúa is een schilderachtig stadje. We vinden een slaapplek bij Cesar, een erg sympatieke Salvadoriaan, waar we ons meteen thuis voelen en die ons met zijn oude jeep door de koffieplantages in de buurt navigeert. En we komen de eerste Nederlanders op onze reis tegen, Ivo en Angela, waar we een paar gezellige dagen mee hebben. We koken samen en drinken heerlijke wijn in de binnentuin van het hostel. Maar ook belanden we met zijn allen in de kroeg van Cesar, die maar al te graag een praatje met zijn gasten maakt. Zaterdag gaan we naar het ´Feria Gastronomica´; ieder weekend veranderen de straten van Juayúa in een driesterren restaurant. Konijn, kikker maar ook gewoon filetjes, garnalen en natuurlijk de pupusas, waar El Salvador bekend om is, zijn voor een habbekrats te krijgen en worden vers bereid. En er is live muziek, wat een feest. Met een beetje pijn in ons hart, maar je moet altijd op het hoogtepunt weggegaan, zetten we onze reis voort. We gaan naar Santa Ana, en via San Salvador naar La Palma waar we nog een nachtje verblijven. La Palma is bekend om zijn ´naïve art´,wat geleid heeft tot vrolijke muurschilderingen op bijna ieder gebouw. Na een pittige reisdag zijn we gisteren de grens overgestoken naar Honduras. Gelukkig dit keer geen grensperikelen. Alleen een douanebeambte die alle nederlandse voetbalspelers die hij kent voor ons opsomt. Maar dat vinden we alleen maar leuk. Bienvenidos en Honduras...