Nadat we in Copán intrek genomen hebben in ons hostel met dakterras en ´jaccuzi´, verkennen we dit dorpje met z´n vele cafeetjes en restaurants. In vergelijking met El Salvador barst het er van de toeristen, maar er hangt een leuke sfeer. We lopen de Slowaakse Tomas, die we in Juajúa al ontmoet hadden, en een vriend van hem tegen het lijf en hebben de grootste lol. De volgende dag wandelen we naar de ruïnes van Copán, één van de grootste trekpleisters van Honduras. In vergelijking met Tikal heeft Copán geen grootse piramides en geen honderden gebouwen op een gigantische oppervlakte. Maar door zijn vele steles en gebouwen die met gedetailleerde gravures en inscripties bedekt zijn en het mooie uitzicht, is het toch weer indrukwekkend. Nadat we het gebied hebben verkend, bezoeken we het museum waar we een reconstructie op ware grootte van de Rosalila bewonderen; een tempel die, volledig intact, onder één van de andere tempels in Copán gevonden is.

Honduras was behalve Copán een ´doorreisland´. Om in Nicaragua te komen hebben we weer heel wat uurtjes in de bus doorgebracht. Het reizen met de bus is hier een attractie op zich en alleen al daarvoor is het de moeite waard om eens deze kant op te komen. De ´terminal de autobuses´ is een ongeasfalteerde bende waar oude amerikaanse schoolbussen -die dienstdoen als lokaal vervoer- in en uit rijden. Het is er altijd een chaotisch gebeuren en op de een of andere manier bevindt het busstation zich ook vaak nog eens bij een drukke markt. Ondanks dat werkt het busvervoer hier als een geoliede machine. En dat komt met name door de samenwerking tussen de buschauffeur en het ´busmannetje´. Het ´busmannetje´ werft -alsof zijn leven er van afhangt-passagiers voor de bus. Hij springt om de zoveel meter uit de nog rijdende bus om mensen in en uit de bus te begeleiden. Hij houdt scherp in de gaten wie er uit wil stappen en met wat effectieve oerkreten communiceert hij dit met de chauffeur. Ook zorgt hij er voor dat de (vele) bagage een mooie plek krijgt op het dak van de bus en wringt hij zich regelmatig een weg door de stampensvolle bus waarbij hij exact onthoudt wie al wel of niet betaald heeft. En dat allemaal in een tempo wat je verder nergens in midden-amerika terugvindt. Met als extra hindernis snoeiharde muziek en 80.000 verkopers die ook nog eens hun waren aan de man proberen te brengen. Zo kwamen we 6 bussen later in Nicaragua aan, via een tussenstop in Tegucigalpa, de hoofstad van Honduras. Estelí is onze eerste kennismaking met Nicaragua; een vriendelijk, rustig stadje in de hooglanden.

Na het vele reizen nemen we uitgebreid de tijd om de twee koloniale juwelen van Nicaragua te ontdekken: León en Granada, 2 steden gelegen in het warme laagland van Nicaragua waar alleen enkele van de vele vulkanen waar het land rijk aan is, boven de horizon uittoornen. In León overnachten we in een tophostel met aan sfeer geen gebrek: Niet alleen door de vrolijke muurschildering en de gezellige patio maar vooral door de mensen. Verder slenteren we door de straten en zien zo de cathedraal en het grootste deel van de kerken waar León rijk aan is. León bezoeken betekent dat je in ieder geval aan 2 dingen niet kunt ontkomen: de bekende en geliefde poëet Rubén Darío en de Revolutie. De revolutie waarin het Nicaraguaanse volk er in slaagde om een eind te maken aan het dictatoriale bewind, in tegenstelling tot zijn buurlanden. Uiteraard bezoeken we dus de Galería de Héroes y Mártires, gerund door moeders die hun kinderen tijdens de burgeroorlog verloren hebben en maken daar een praatje met twee allerliefste vrouwen. In het museum van Rubén Darío, in het huis waar hij is opgegroeid, worden we rondgeleid door een jongedame die vol passie over hem vertelt. Omdat we in ons hostel een Hongaarse Canadees treffen die vertelt over zijn hostel dat hij een half jaar geleden geopend heeft op een bijna-onbewoond-eilandje net buiten de kust op 20 kilometer afstand van León, besluiten we een uitstapje te maken. Na een kort overleg nemen we één van de drie standhutjes en genieten we een dag lang van de hangmat voor ons hutje en het uitzicht op het strand, de zee en de zon. Granada is een stad met een geweldige ligging: aan het lago Colcibolca met z´n vele Isletas,nabij de volcán Mombacho en de laguna de Apoya, onder een altijd stralende zon. Voeg daar een met mangobomen overschaduwde plaza aan toe en een Nicaraguaanse ´Ramblas´ die van de plaza naar de kustlijn loopt en jullie begrijpen waarom we besloten hebben om hier in ieder geval nog een weekje Spaans te studeren.

Tot de volgende keek,

Anne en Camiel

*Rubén Darío