Vanuit Taganga komen we rond 21:00 aan op het busstation van Santa Marta, zodat we de nachtbus naar Barichara kunnen nemen. Een aardige serveerster, die daar vandaan komt en die we in Taganga ontmoet hebben, vertelde ons dat dat het makkelijkste is. 'Dos tiquettes para Barichara, por favor'. Dat blijkt een probleem want door de regen van de laatste tijd is de weg die kant op onbegaanbaar. Daar staan we dan op het busstation, bepakt &bezakt, klaar voor een 9 uur durende rit in een nachtbus...

Na een kort beraad en een kundige blik op de kaart besluiten we ons plan om te gooien: Doe maar 2 kaartjes naar Medellín. Dit is ook richting het zuiden alleen duurt dit ritje volgens de planning zo´n 16 uur. Omdat de meeste van onze Colombiaanse medepassagiers een hele lading kerstcadeaus of andere spullen bij zich heeft, moet er nog een uurtje bagage omgepakt en herschikt worden voordat iedereen een stoel heeft en we kunnen vertrekken. Door wat extra oponthoud onderweg bereiken we uiteindelijk na 19 uur Medellín, de stad van de eeuwige lente.

Medellín heeft nog een slechte naam vanwege de jarenlange terreur van drugsbaron Pablo Escobar maar is tegenwoordig een fijne stad met aardige mensen, prachtig gelegen in een vallei.Er is goed openbaar vervoer, op ieder plein is kunst te bewonderen, vooral van de Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero, en er is een gigantische Jardín Botanica, waar we met de Medellianen de zondag doorbrengen.

We vervolgen onze tocht richting Manizales. Op het busstation van Medellín spreken 2 karikaturale mannetjes ons aan. Ze hebben auto´s naar Manizales, dat is sneller dan met de bus en de prijs is hetzelfde. Camiel en ik bezetten de achterbank van de auto en op de ´middenbank´ zitten een moeder, dochter en neefje en nog een andere dame. We praten gezellig en het uitzicht is prachtig. De rit gaat namelijk volledig door de bergen. De keerzijde is dat de weg vol zit met haarspeldbochten en in combinatie met de typische Colombiaanse rijstijl van de chauffeur is dit niet altijd even fijn. Na een uurtje slaat de wagenziekte toe bij onze medepassagiers. De chauffeur voorziet ze aan de lopende band van plastic zakjes, die in hetzelfde tempo, gevuld door het raam weer naar buitengaan....

De omgeving van Manizales vormt het hart van de Colombiaanse koffie-industrie. Het is een stad gelegen op een berghelling zodat de kabelbaan gebruikt wordt als openbaar vervoer. Ik (A) bezoek er een finca , waar alle geheimen van de Colombiaanse koffieproductie onthuld worden maar het mooiste is toch wel het uitzicht vanaf de koffieplantage.

In het dorpje Salento genieten we van de lokale specialiteit, forel (bijna net zo goed als ´bie Bossemwim´). De volgende dag staan we vroeg op om de jeep te pakken naar El Valle de Cocora, deze vallei is bekend om zijn ´palma de cera´, de grootste palm ter wereld die wel 60 meter hoog kan worden. We wandelen er de hele dag rond en zien het ene na het andere mooie uitzicht . Vooral het laatste deel van de trip, een afdaling van 1,5 uur is prachtig. In het begin is het nog wat nevelig en zien we de palmen en de vallei in verschillende schakeringen grijs. Wat later klaart het op en heben we uitzicht op de onwaarschijnlijk groene vallei met de vele palmbomen als figuranten. Het laatste gedeelte lopen we midden tussen de palmen en zie je echt goed hoe groot ze zijn.

Na weer een ´bijzondere´ busrit zijn we gisteren aangekomen in Popayan, de witte stad, waar we vandaag lekker gaan rondstruinen.

Ciao!Camiel en Anne