Zo op ‘t eerste gezicht lijkt het niet eens zo verschillend. Of het moet al zijn dat de directrice waar ik kennis mee ga maken een echte ouderwetse zuster is. Maar op het tweede gezicht is het een wereld van verschil.

Ik ga 2 weken vrijwilligerswerk doen in het ziekenhuis van Hogar Miguel Leon, een door nonnen opgezette instelling, waar ook nog een weeshuis bij hoort.

Het ziekenhuis is eigenlijk een combinatie van een verpleeghuis en een hospice. In Ecuador zijn niet veel van dit soort instellingen omdat deze zorg meestal door familie opgevangen wordt. De meeste mensen in het ‘ziekenhuis' hebben dan ook geen of weinig familie. Dit wordt me schrijnend duidelijk wanneer ik aan een patiënte naar haar familie vraag en ze zonder een vleugje zelfmedelijden antwoordt: ‘No tengo nada'.

Ik word in het ziekenhuis direct omgedoopt tot Ana, wat ik al gewend was, of vaker nog tot Anita, want Ecuadorianen zijn dol op verkleinwoorden. Verder is de sfeer erg amicaal: het personeel en de patiënten begroeten me op m'n tweede werkdag al alsof ik er jaren werk.

Het werk is erg afwisselend: van visite lopen tot vegen en ‘jugo de frutas' maken, van patienten douchen tot wandelingetjes maken en eten geven. Douchen gaat volgens het lopende-band-principe, als het niet te koud is tenminste, want dan gaat het niet door. Overdag zitten de patienten die niet in bed blijven in de binnentuin. Als het regent onder het afdakje. Het duurde een paar dagen voordat ik doorhad dat de meeste mensen zelfs geen eigen kleding hebben maar dat dit ook via de instelling geregeld wordt. Maar de patiënten zijn erg dankbaar en in de 2 weken dat ik in het ziekenhuis werkte heb ik nooit een patiënt horen klagen. Verder kan ik erg goed opschieten met de meeste medewerkers dus heb ik vandaag met ‘pijn in ‘t hart' afscheid genomen.

Naast het vrijwilligerswerk verkennen Camiel en ik Cuenca en omgeving. Zo hebben we afgelopen weekend een bezoek gebracht aan Cajas, een in de buurt gelegen natuurpark op zo'n 4000m hoogte, bekend om z'n vele meren. Vooral in de ochtend, als het nog niet bewolkt en regenachtig is, is het uitzicht geweldig. Verder barst het er van de fotogenieke planten. Ook leren we de geschiedenis van de sombrero de paja toquilla, beter bekend als Panamahoed (maar laat ze dat hier niet horen), die in Cuenca en omgeving gemaakt wordt.

Binnenkort verlaten we, het inmiddels vertrouwde, Cuenca om in ieder geval 16 februari naar Galapagos te vertrekken.

Ciao!