We zijn 5 dagen in Sanur gebleven en hebben bij onze buren nog een keer fietsen gehuurd ondanks dat Roos in soort teiltje voorop aan het stuur hangt die het elk moment kan begeven. Ze hadden geen ander kinderzitje en onze buurman denkt dat het wel kan, 'no problem'. Roos is allang blij met haar eigen stuurtje maar het fietst toch iets minder ontspannen. We fietsen over een pad wat pal langs de kust ligt, zigzaggend tussen prachtige palmbomen, kraampjes en de mensen door. Roos (en Jelle) zijn populair om mee op de foto te gaan en worden gevraagd en ongevraagd op de foto gezet. Maar niet alleen jonge giebelende meisjes willen met Roos op de foto, ook (jonge) mannen vragen soms weifelend of ze een foto mogen maken met onze kinderen. Ook moeten we verkopers omzeilen die soms ongegeneerd via de kinderen proberen om hun spullen aan de man te brengen. Een verkoopster denkt bijna beet te hebben als ze een roze waaier aan Roos laat zien. Roos lijkt even interesse te hebben maar zegt dan ineens overtuigend 'No, thank you' waarop Jelle dit aanvult met 'Bye Bye!' Zo dan.

Op zondag zijn we naar Ulu Watu gereden en hebben we gewapend met een paarse sarong een tempel bezocht. De tempel ligt hoog en kijkt uit over een wilde kustlijn van golven die hard tegen de rotsen kletsen. Ondertussen rennen de apen aan alle kanten langs. En er lopen hier (te) veel Japanners rond. Op dinsdag verlaten we Bali en gaan met de boot richting Nusa Lembongan. Een klein eiland op een uurtje varen van Bali. Er is geen aanlegsteiger dus moeten we een stuk door zee lopen. De bagage wordt ondertussen door een aantal mannen in de zengende hitte naar de boot gebracht. Op Nusa Lembongan stappen we in een soort smalle pick-up truck (of hobbeltaxi zoals Roos dit noemt) die ons over steile, krappe en grindachtige wegen naar ons appartement brengt. De weg is net breed genoeg voor een auto en een passerende scooter maar er moet toch echt soms nog een andere auto langs. Ons appartement kijkt uit over zee en een nabijgelegen tempel en is omsingeld door talloze palm- en bananenbomen. Het voelt een beetje als een paradijs in de jungle. We verkennen het eiland en eten een aantal keer bij onze favoriete Warung (klein eettentje gerund door een familie) terwijl buiten het locale leven zich voor ons afspeelt en de scooters en kippen voorbij razen. Als we een keer op een ander deel van eiland zijn en besluiten om vanwege de beukende hitte de taxi terug te nemen is het voor onze chauffeur vanaf het begin af aan moeilijk om de weg te vinden. Dit is hier wel vaker het probleem. Hij vraagt meerdere malen de weg en moet regelmatig keren. Als onze chauffeur het dan vraagt aan de klusjesman van ons appartement die toevallig vanuit de andere kant komt aanrijden,  gaan we ervanuit dat het nu wel moet lukken. Maar daarna moet hij het zeker nog 2 of 3 keer vragen. De klusjesman staat ons lachend op te wachten als wij uiteindelijk aankomen. Een beetje medelijden hebben we wel gekregen met onze chauffeur dus we geven hem een fooi. Vrijdag hebben we weer de boot gepakt naar Bali.  De zee is wat ruiger dan op de heenweg en Roos wordt dan ook een beetje zeeziek. Gelukkig zijn we snel aan de overkant en zitten we in no time in een taxi met een aardige chauffeur die ons naar Ubud brengt. We worden ontvangen door Ketut, een gezellige en praatgrage dame. Het huis kijkt uit over nabijgelegen rijstvelden en heeft een een mooie tuin waar verschillende insecten zich schuilhouden en het 's avonds een klein beetje lijkt alsof we in de jungle zitten.